Czołowi zawodnicy Kyokushin

Akiyoshi Matsui

matsui

Matsui był jednym z najlepszych techników kyokushin. Jego „timing” był tak perfekcyjny, że umożliwiał mu punktowanie przeciwników za pomoca technik nokautujących, ulobionych przez niego – jodan mawashi geri i ushiro mawashi geri. W wieku 17 lat Matsui był czwarty w swoim pierwszym występie na Otwartych Mistrzostwach Japonii, siedem lat później zakończył karierę zawodniczą. W tym zadziwiająco krótkim czasie zdołał wygrać Mistrzostwa Swiata, pokonując Andyego Huga w finale i Michaela Thompsona w półfinale, wygrał dwukrotnie Otwarte Mistrzostwa Japonii i ukończył 100 man kumite test. Obecnie stoi na czele IKO-1.

Akiyoshi Matsui :
4th World Tournament 1987 – 1 miejsce
3rd World Tournament 1984 – 3 miejsce (przegrana z Sanpei)
18th All Japan Tournament 1986 – 1 miejsce
17th All Japan Tournament 1985 – 1 miejsce
15th All Japan Tournament 1983 – 8 miejsce
14th All Japan Tournament 1982 – 3 miejsce
13th All Japan Tournament 1981 – 3 miejsce
12th All Japan Tournament 1980 – 4 miejsce
100 Man Kumite – 1986

Makoto Nakamura

nakamuraJak na wojownika ważącego 120 kg Nakamura był obdarzony ogromną szybkością, która w połączeniu z potężnymi ciosami, mocnymi kopnięciami i srogim stylem walki, czyniło go praktycznie przeciwnikiem nie do powstrzymania. W swojej szczytowej formie, Nakamura był niewątpliwie zawodnikiem, który wzbudzał największy strach i do dziś pozostaje jedynym, któremu udało się dwukrotnie zwyciężyć w Mistrzostwach Świata. Jest nadal pamiętany ze swoich wspaniałych walk, które stoczył w drodze do dwóch tytułów mistrzowskich, oraz finałów Otwartych Mistrzostw Japonii, gdzie również wygrał.

Makoto Nakamura :
3rd World Tournament 1984 – 1 miejsce
2nd World Tournament 1979 – 1 miejsce
13th All Japan Tournament 1981 – 2 miejsce
12th All Japan Tournament 1980 – 2 miejsce
11th All Japan Tournament 1979 – 1 miejsce
10th All Japan Tournament 1978 – 3 miejsce
9th All Japan Tournament 1977 – 3 miejsce

Kenji Yamaki

yamaki-2

Jest kolejnym z wielkich japońskich zawodników, który przy wadze przekraczającej 100kg, ciągle posiadał wspaniałą technikę co pozwalało mu pokonać wielu przeciwników, nokautując ich niewiarygodnie silnymi ciosami i low kickami. Dzięki temu, że był trzeci w XVIII Mistrzostwach Japonii, zdobył miejsce na Mistrzostwa Świata, rok później. Po dojściu do finałowego dnia, przegrał na deski, po epickiej walce z Brazylijską legendą, Ademirem da Costą. Cztery lata później Yamaki dotarł do ćwierćfinału, gdzie został pokonany przez Kurosawę. Na VI Mistrzostwach Świata, pokonał Kurosawę w ćwierćfinale, wykazując się perfekcyjnym przygotowaniem i zdobył tytuł Mistrza Świata. Yamaki zakończył karierę zawodniczą jako aktualny Mistrz Świata i Japonii. Zaliczył również test 100 kumite.

Kenji Yamaki :
6th World Tournament 1995 (IKO-1) – 1 miejsce
5th World Tournament 1991 – 5 miejsce (przegrana z Kurosawą)
4th World Tournament 1987 – pierwsza 32 (przegrana z A. Da Costą)
26th All Japan Tournament 1994 – 1 miejsce
25th All Japan Tournament 1993 – 7 miejsce
24th All Japan Tournament 1992 – 7 miejsce
22nd All Japan Tournament 1990 – 8 miejsce
21st All Japan Tournament 1989 – 1 miejsce
20th All Japan Tournament 1988 – 3 miejsce
18th All Japan Tournament 1986 – 3 miejsce
10th All Japan Weight Tournament 1993 – 1 miejsce
100 Man Kumite – 1995

Keiji Senpai

senpai

Jest wcieleniem ducha walki Kyokushin, to że nigdy nie poddał się, jest świadectwem jego zadziwiającego charakteru. Najlepiej widoczne było to podczas finału trzecich Mistrzostw Świata, gdzie walczył z czterema złamanymi żebrami przez cztery dogrywki, w walce, która trwała 10 minut. Senpai stał się pierwszym zawodnikiem, który wygrał pod rząd trzy razy Mistrzostwa Japonii a do finału dochodził pięc razy z rzędu. Jest również jednym z trzech zawodników, którzy dwukrotnie walczyli w finale Mistrzostw Świata, niestety dwukrotnie przegrywając ze swoim odwiecznym przeciwnikiem Nakamurą. Sześć lat po zakończeniu kariery, Senpai ukończył test 100 kumite.

Keiji Senpai :
3rd World Tournament 1984 – 2 miejsce (przegrana z Nakamurą)
2nd World Tournament 1979 – 2 miejsce(przegrana z Nakamurą)
15th All Japan Tournament 1983 – 7 miejsce
14th All Japan Tournament 1982 – 1 miejsce
13th All Japan Tournament 1981 – 1 miejsce
12th All Japan Tournament 1980 – 1 miejsce
11th All Japan Tournament 1979 – 2 miejsce
10th All Japan Tournament 1978 – 2 miejsce
9th All Japan Tournament 1977 – 6 miejsce
8th All Japan Tournament 1976 – 5 miejsce
6th All Japan Tournament 1974 – 8 miejsce
100 Man Kumite – 1990

Hajime Kazumi

kazumi2

Zwany jest „ostatnią twierdzą Japonii”. To jeden z najbardziej utytułowanych zawodników Kyokushin. W wieku dwudziestu lat Kazumi pokonał wielu czołowych zawodników, dochodząc do finału Mistrzostw Japonii. Od tamtego czasu, Kazumi nigdy nie zakończył zawodów poniżej drugiego miejsca. Jego prosty, ale bardzo efektywny styl uderzania i miażdżące kombinacje low kicków, pomogły mu dotrzeć do finału Mistrzostw Japonii sześć razy z rzędu, wygrywając cztery z nich, bijąc rekord Keiji Senpai, i dwukrotnie do finału Mistrzostw Świata, gdzie przegrał z Yamakim, i później Filho przez deski. Kazumi został Mistrzem w II Wagowych Mistrzostwach Świata w Osace w 2001 a rok później zdobył swój piąty tytuł Mistrza Japonii w 2002. Obecnie prowadzi własną szkołę „Kazumi Dojo” a jego zawodnicy próbują swoich sił w różnych stylach walki.

Hajime Kazumi :
7th World Tournament 1999 (IKO-1) – 2miejsce (przegrana z Filho)
6th World Tournament 1995 (IKO-1) – 2 miejsce(przegrana z Yamaki)
2nd World Weight Tournament 2001 (IKO 1) – 1 miejsce
34th All Japan Tournament 2002 (IKO-1) – 1 miejsce
30th All Japan Tournament 1998 (IKO-1) – 1 miejsce
29th All Japan Tournament 1997 (IKO-1) – 1 miejsce
28th All Japan Tournament 1996 (IKO-1) – 1 miejsce
26th All Japan Tournament 1994 – 2 miejsce
25th All Japan Tournament 1993 – 1 miejsce
24th All Japan Tournament 1992 – 2 miejsce
1st World Team Cup 1998 (IKO 1) – 1 miejsce
100 Man Kumite – 1995

Kenji Midori

midori

Był jednym z najmniejszych zawodników Kyokushin, z waga ok. 70 kg, Midori z nawiązką nadrabiał ten stan rzeczy dzięki swoją bezbłędną techniką i zdolnością do zadawania nokautujących ciosów. Walczył wspaniale w IV Mistrzostwach Świata do przegranej z brytyjską legendą – Michaelem Thompsonem. Midori dostał się do V Mistrzostw Świata po tym, jak wywalczył po raz trzeci tytuł wagowego Mistrza Japonii oraz dotarł do finału Otwartych Mistrzostw Japonii. Jego występ był po prostu elektryzujący, wiele ze swoich walk wygrał przez ippon. Midori walczył fantastycznie pokonując niesamowitego Shichinhoe, miażdżącego Kurosawę, i pokonując w finale Mistrza Japonii Masudę, został Mistrzom Świata. Obecnie stoi na czele IKO- 2 zwanej również Shinkyokushinkai.

Kenji Midori :
5th World Tournament 1991 – 1 miejsce
4th World Tournament 1987 – Last 16 (przegrana z Thompsonem)
22nd All Japan Tournament 1990 – 2 miejsce
17th All Japan Tournament 1985 – 5 miejsce
7th All Japan Weight Tournament 1990 – 1 miejsce
4th All Japan Weight Tournament 1987 – 1 miejsce
2nd All Japan Weight Tournament 1985 – 1 miejsce
Sursee Cup 1988 – 2nd

Hiroki Kurosawa

kurosawa

Do dzisiejszego dnia, Kurosawa pozostaje symbolem bezlitosnych ataków i miażdżących low kicków. Bez wątpienia nie było wcześniej, ani później zawodnika, który z taką łatwością po prostu „niszczył” przeciwników. Kurosawa wdarł się na scenę turniejową w 1984 roku, kiedy został pierwszym zawodnikiem, który wygrał Mistrzostwa Japonii w swoim pierwszym podejściu, kontynuował tę passę rok później kiedy to dotarł do finału w którym przegrał z Matsui. W swoich pierwszych Mistrzostwach Świata, doszedł do ćwierćfinału, nie mógł jednak walczyć z powodu licznych kontuzji, których doznał we wspaniałej zwycięskiej walce z Holendrem – Peterem Smitem. Cztery lata później w V Mistrzostwach Świata, poszedł krok dalej i dotarł do pierwszej czwórki, gdzie przegrał z późniejszym mistrzem – Kenji Midori. W 1995 roku w swoich trzecich Mistrzostwach Świata Kurosawa osiągnął coś, co nie udało się żadnemu innemu zawodnikowi – dotarł do pierwszej ósemki po raz trzeci. Niestety w kolejnej walce przegrał ze swoim starym rywalem Yamakim ,późniejszym zwycięzcą. Kurosawa próbuje do tej pory swoich sił w turniejach full contact w Japonii.

Hiroki Kurosawa:
6th World Tournament 1995 (IKO-1) – 6 miejsce(przegrana z Yamaki)
5th World Tournament 1991 – 3 miejsce (przegrana z Midori)
4th World Tournament 1987 – 6 miejsce (przegrana z Thompsonem – kontuzja)
25th All Japan Tournament 1993 – 6 miejsce
17th All Japan Tournament 1985 – 2 miejsce
16th All Japan Tournament 1984 – 1 miejsce
10th All Japan Weight Tournament 1993 – 3 miejsce
8th All Japan Weight Tournament 1991 – 4 miejsce
4th All Japan Weight Tournament 1987 – 2 miejsce

Akira Masuda

akira-masuda

Na tatami, pomimo bycia perfekcyjnym technikiem, Masuda polegał głównie na swoim silnych ciosach i mawashi geri na wszystkie strefy. W połączeniu z wyjątkowymi zdolnościami Masudy, te techniki były niezwykle skuteczne. W wieku zaledwie 20 lat, Masuda był ósmy w Mistrzostwach Japonii. W następnych latach znów osiągał sukcesy, zdobywając miejsca na podium w kolejnych Mistrzostwach Japonii. Na IV Mistrzostwach Świata Masuda był wyjątkowy, pokonał wielu twardych rywali przegrywając dopiero w półfinale z Andy Hugiem. W 1990 Masuda w końcu spełnił swoje ambicje wygrywając Mistrzostwa Japonii i w następnym roku kończąc test 100 Man Kumite. Te osiągnięcia stawiały go w roli jednego z faworytów w V Mistrzostwach Świata, w których spisał się rewelacyjnie i dotarł do finału w którym przegrał na deski z fenomenalnym wówczas Kenji Midorim. Cztrey lata później Masuda wyrównał rekord Kurosawy, kiedy to po raz trzeci znalazł się w pierwszej ósemce Mistrzostw Świata IKO-2, przegrywając z późniejszym zwycięzcą – Tsunamoko. Obecnie jest jednym z liderów organizacji zwanej IKO-2.

Akira Masuda:
6th World Tournament 1996 (IKO-2) – 5 miejsce (przegrana z Tsukamoto)
5th World Tournament 1991 – 2 miejsce (przegrana z Midori)
4th World Tournament 1987 – 3 miejsce(przegrana z Hugiem)
3rd World Tournament 1984 – 9 miejsce (przegrana z Onishi)
22nd All Japan Tournament 1990 – 1 miejsce
21st All Japan Tournament 1989 – 4 miejsce
18th All Japan Tournament 1986 – 2 miejsce
17th All Japan Tournament 1985 – 3 miejsce
15th All Japan Tournament 1983 – 5 miejsce
14th All Japan Tournament 1982 – 8 miejsce
100 Man Kumite – 1991

Norichika Tsukamoto

tsukamoto

Jest zawodnikiem, którego zwinność i technika przeczą jego budowie. Jak na zawodnika, który ma ponad 190cm i ponad
90 kg posiada ogromny zasób technik nokautujących. W wieku zalednie 19 lat Tsukamoto ukończył Wagowe Mistrzostwa Japonii w pierwszej czwórce i później w tym samym roku był szósty w Otwartych Mistrzostwach Japonii. Wielu oglądających jego walki podczas tych dwóch turniejów, widziało w nim przyszłą gwiazdę. Nikt jednak nie przypuszczał, że jego rozwój będzie tak błyskawiczny i że zwycięży w swoich pierwszych Mistrzostwach Świata, i potwierdzi swoją klasę wygrywając dwa razy w kolejnych Mistrzostwach Japonii oraz w pierwszym Pucharze Świata. Po kilkuletniej przerwie Tsukamoto wywalczył drugie miejsce w XXXIV Mistrzostwach Japonii w 2002.

Norichika Tsukamoto:
6th World Tournament 1996 (IKO-2) – 1 miejsce
7th World Tournament 1999 (IKO-2) – pierwsza 16 (przegrana z Bacakiem)
1st World Cup 1997 (IKO-2) – 1 miejsce
34th All Japan Tournament 2002 (IKO-2) – 2 miejsce
29th All Japan Tournament 1997 (IKO-2) – 1 miejsce
28th All Japan Tournament 1996 (IKO-2) – 1 miejsce
26th All Japan Tournament 1994 – 6 miejsce
17th All Japan Weight Tournament 2000 (IKO-2) – 1 miejsce
15th All Japan Weight Tournament 1998 (IKO-2) – 1 miejsce
11th All Japan Weight Tournament 1994 – 4 miejsce

Yashuri Shichinohe

shich

Nazwany przez Michela Wedela japońskim „Wściekłym Bykiem”, Shichinohe był agresywnym zawodnikiem, który zwykł zasypywać swoich przeciwników gradem ciosów, robiąc użytek ze swych 100kg wagi i ponad 190 cm wzrostu, włączając jego miażdżące haki, którymi nękał swych rywali na tatami. Po zajęciu piątego miejsca w Otwartych Mistrzostwach Japonii i wygraniu trzech Wagowych Mistrzostw Japonii, Shichinohe został wybrany do reprezentacji Japonii na IV Mistrzostwa Świata, gdzie walcząc wspaniale zajął siódme miejsce, przegrywając po fantastycznej walce z Masudą. Cztery lata później, dodawszy do swej kolekcji kolejny tytuł Mistrza Japonii, Shichinohe powtórzył swój sukces zajmując w V Mistrzostwach Świata siódme miejsce.

Yashuri Shichinohe:
5th World Tournament 1991 – 7 miejsce (przegrana z Midori)
4th World Tournament 1987 – 7 miejsce (przegrana z Masuda)
25th All Japan Tournament 1993 – 4 miejsce
24th All Japan Tournament 1992 – 4 miejsce
21st All Japan Tournament 1989 – 8 miejsce
18th All Japan Tournament 1986 – 5 miejsce
8th All Japan Weight Tournament 1991 – 2 miejsce
6th All Japan Weight Tournament 1989 – 1 miejsce
4th All Japan Weight Tournament 1987 – 1 miejsce
2nd All Japan Weight Tournament 1985 – 1 miejsce
1st All Japan Weight Tournament 1984 – 1 miejsce>

Francisco Filho

filho

Jest zawodnikiem obdarzonym bardzo dobrymi warunkami fizycznymi i świetną koordynacją ruchową. Należy do elity nie tylko w kyokushin (5 dan), ale również w K-1. Był pierwszym zawodnikiem spoza Japonii, który zdobył tytuł Mistrza Świata Kyokushin. W najlepszym stylu zaliczył test 100 kumite. Zajął 2 miejsce w finale Grand Prix K-1.

Ma swoich fanów na całym świecie. Jest ceniony za swoją wszechstronność. Przed wygraniem Mistrzostw Świata w Kyokushin startował już w formule K-1. W swoim debiucie w K-1 w 1997 roku w trakcie turnieju K-1 Dreams skrzyżował rękawice z wielką gwiazdą K-1 i faworytem publiczności… legendarnym Andy Hugiem. Tak jak sześć lat wcześniej w pojedynku karate, również tym razem Filho znokautował Szwajcara. W wywiadach po walce Francisco przyznał, że był zaskoczony sposobem jakim ją wygrał (prawy sierpowy), gdyż nigdy wcześniej nie boksował i nie znał nokautującej siły swojego ciosu.

Ten niespodziewany sukces przyniósł mu popularność w świecie kick-boxingu i dał przepustkę do walki o mistrzostwo świata K-1 w finałowym turnieju World Grand Prix 1997 w Tokio. W ćwierćfinale Filho potwierdził siłę swoich pięści nokautując w 15 sekund australijskiego karatekę Sama Greco. W półfinale zmierzył się z czołowym kick-boxerem świata Holendrem Ernesto Hoostem i przegrał walkę na punkty (Hoost tryumfował w turnieju). W 1998 roku walczył z kolejnymi gwiazdami K-1 Peterem Aertsem i Ray’em Sefo remisując w obu walkach. Do kolejnego turnieju finałowego K-1 awansował nokautując najlepszego ówcześnie amerykańskiego kick-boxera Ricka Roufusa niskim kopnięciem w udo. W ćwierćfinale imprezy na drodze Brazylijczyka stanął Mike Bernardo. Mimo, że Filho był faworytem, przegrał przez TKO w trzeciej rundzie.

Rok 1999 Filho poświęcił przygotowaniom do siódmych Mistrzostw Świata Kyokushin, które wygrał i przełamał hegemonię japończyków. W turnieju tym pokonał wielu znakomitych karateków m.in. Hajime Kazumi, Ryu Narushima, Nicholasa Pettasa. W tym roku w K-1 wystąpił tylko raz. W rewanżowej walce z Hoostem – znokautował go serią sierpowych w pierwszej rundzie.

Po wywalczeniu czempionatu w karate, na ring powrócił w 2000 roku w walce z Jerome Le Bannerem. Francuz znokautował go ciosem, uznawanym za jeden z najbrutalniejszych w historii K-1. Po walce kamery pokazały zdruzgotanego Filho, który ze łzami w oczach przyznał, że walczył źle taktycznie i obiecał, że teraz poświęci treningi głównie kick-boxingowi.

Dotrzymał słowa i parę miesięcy później wygrał turniej w Jokohamie, co umożliwiło mu wzięcie udziału w kolejnym turnieju o mistrzostwo K-1. Ponownie zmierzył się w nim z Ernesto Hoostem i po raz drugi przegrał na punkty w półfinale.

Ostatnią, czwartą już próbę wywalczenia mistrzostwa K-1 Francisco Filho podjął rok później. W ćwierćfinale World Grand Prix 2001 pokonał przez TKO (kontuzja) Petera Aertsa, a w półfinale okazał się lepszy od nowej gwiazdy K-1 Białorusina Aleksieja Ignaszowa. W finale na Brazylijczyka czekała rewelacja turnieju Mark Hunt. Regulaminowe trzy rundy nie przyniosły w oczach sędziów rozstrzygnięcia, więc zarządzono dodatkową rundę. Hunt wykazał się w niej większą agresją i zadał więcej ciosów, co dało mu zwycięstwo przez jednogłośną decyzję. Po finale zrezygnowany Filho oświadczył, że na jakiś czas żegna się z K-1, a ewentualne przyszłe występy ograniczy do pojedynczych walk.

Po półtorarocznej przerwie wrócił na ring w 2003 roku. Stoczył cztery walki, ostatnią z nich w 2004 roku z ówczesnym mistrzem K-1 Remy Bonjaskym pokonując go przez jednogłośną decyzję sędziów.

Jest pierwszym zawodnikiem K-1, który używał w walce tzw. brazylijskiego kopnięcia (brasilian kick) – techniki, którą później rozwinął do perfekcji inny karateka, jego przyjaciel i sparingpartner Glaube Feitosa.

Pogłoski o jego rychłym powrocie do K-1 nie potwierdziły się i w kolejnych latach zajął się szkoleniem karate. Na tym polu również odnosi wielki sukcesy. Jest opiekunem reprezentacji Brazylii w Kyokushin. Pojawia się na turniejach K-1 jako gość honorowy lub w narożnikach Glaube Feitosy oraz swojego podopiecznego Ewertona Teixeiry. To właśnie Ewertonowi udało się powtórzyć sukces swojego trenera i w 2007 roku zdobył on Mistrzostwo Świata Open w Kyokushin.

Niektórzy członkowie naszego klubu w latach 2005-2007 mieli przyjemność ćwiczyć z Francisco Filho podczas Międzynarodowych obozów Karate Kyokushin na których spotykają się od wielu lat zawodnicy i instrktorzy z Europy centralnej i wschodniej.

KRAJ: BRAZYLIA
FILIA: HONBU
FUNKCJA: Instruktor, trener kadry narodowej Kyokushin
DATA URODZENIA: 10 Styczeń, 1971
WZROST: 187cm
WAGA: 105kg
TYTUŁY:
„7 World Tournament” 1 miejsce (zwycięża z Hajime Kazumi)
„6 World Tournament” 3 miejsce (przegrywa w półfinale z Hajime Kazumi)
„5 World Tournament Best 16 „(nagroda za najlepsze walki)
„World Weight Category ’97″ Zwycięzca w wadze ciężkiej (zwycięża z Glaube Feitosa)
„Mini-World ’94″ zwycięzca
„7 South American Championships” zwycięzca
„6 South American Championships” zwycięzca
„5 South American Championships” zwycięzca
„’95 Brazil Championships” zwycięzca
„’93 Brazil Championships” zwycięzca
„’92 Brazil Championships” zwycięzca
„’91 Brazil Championships” zwycięzca
„’91 Uruguay Championships” zwycięzca
„’90 Brazil Championships” zwycięzca
„’90 Paulista Championships” zwycięzca
WAZA: Jodan mawashigeri

Glaube Feitosa

feitosa

To kolejny zawodnik z Brazylii może mniej utytuowany od Francisco Filho, ale również ceniony i szanowany wśród zawodników karate jak i kickboxerów. W kyokushin jego największymi osiągnięciami było dwukrotne dotarcie do półfinału mistrzostw świata. Swoją karierę sportową podobnie jak jego rodak łączył startując w Kyokushin i równolegle biorąc udział w turniejach K-1. Początki w K-1 były jednak dla niego trudne. Przełom nastąpił w 2005 podczas World Grand Prix K-1 w Las Vegas gdzie w finale znokautował faworyta gospodarzy Garyego Goodridge’a. Sukces ten pozwolił mu na występ w turnieju w Osace, będącym eliminacją do Fianłu World Grand Prix w Tokio. Feitosa przegrał jednak z Semmy Schiltem przez jednogłośną decyzję. Mimo to, otrzymał szansę występu w Tokio w walce rezerwowej z Goodridgem. Pokonał go przez jednogłośną decyzję, co umożliwiło mu występ w półfinale turnieju (zastąpił kontuzjowanych Aertsa i Le Bannera). Walczył w nim z wicemistrzem K-1 z 2003 i 2004 r. Musashim. Brazylijczyk posłał Japończyka na deski już w pierwszej rundzie, a w drugiej znokautował go kopnięciem kolanem z wyskoku (ang. flying knee). O mistrzostwo K-1 World GP Feitosa zmierzył się z Schiltem. Holender znokautował go ciosem kolanem już w 48 sekundzie walki. Pomimo porażki Glaube stał się sensacją turnieju zdobywając wicemistrzostwo jako zawodnik rezerwowy.

W 2006 r. w walce rewanżowej pokonał Musashiego, a w walce eliminacyjnej do Finału World GP Pawła Słowińskiego. W ćwierćfinale Finału znokautował Rusłana Karajewa, jednak sam został znokautowany w półfinale przez Petera Aertsa.

Trzeci z rzędu występ w finałowej imprezie w Tokio Feitosa zapewnił sobie w 2007 r. eliminując w Seulu Chalida Arraba. W ćwierćfinale spotkał się ze swoim nemesis Semmym Schiltem i po raz trzeci poniósł porażkę, choć w drugiej rundzie omal nie posłał Holendra na deski trafiając go w szczękę tzw. brazylijskim kopnięciem.

W 2008 r. Glaube Feitosa walczył na turnieju K-1 World GP w Fukuoce z Badrem Hari o mistrzostwo K-1 w kategorii ciężkiej (do 100 kg). Marokańczyk znokautował go w pierwszej rundzie.

Feitosa trenuje z byłym mistrzem świata Kyokushin Francisco Filho w Ichigeki Team w Tokio oraz pod okiem Raya Sefo i Jaysona Vemoy w Ray Sefo Fighting Academy w Auckland. Jest specjalistą tzw. brazylijskiego kopnięcia.

KRAJ: BRAZYLIA
FILIA: SAO PAULO
FUNKCJA: Instruktor
DATA URODZENIA: 9 Kwiecień, 1973
WZROST: 195cm
WAGA: 98kg
TYTUŁY:
„8 World Tournament” 4 miejsce, 2003
„7 World Tournament” 4 miejsce, 1999
„6 World Tournament” 8 miejsce, 1995
„World Weight Category ’97″ w wadze ciężkiej zajął 2 miejsce
„Mini World ’94″ 2 miejsce
„’97 Americas Cup” zwycięzca
„’96 Brazil Championships” zwycięzca
„’95 Brazil Championships” 2 miejsce
„7 South American Championships” 2 miejsce
„6 South American Championships” 3 miejsce
WAZA: Jodan Hizageri

Nicholas Pettas

pettas

Urodził się w Grecji jednak gdy miał trzy lata zmarł mu ojciec i przeniósł się do Danii. Dorastając jako młody chłopiec brał udział w bójkach i często musiał ratować się ucieczką. Aby się bronić w wieku 14 lat postanowił, że zacznie ćwiczyć jakąś sztukę walki. Przyjaciel jego ojca zaproponował mu Karate Kyokushin. Od tej chwili jego życie zaczęł się toczyć wokół karate, któremu poświęcił się bez reszty. Mając 16 lat rzucił szkołę i zaczął oszczędzać pieniądze na wyjazd do Japonii aby uczyć się od samego Masutatsu Oyamy. Jego marzenie się spełniło gdy stał się pełnoletni. W wieku 18 lat wyjechał do Japonii i rozpoczął 1000 dniowy program szkoleniowy Uchi Deshi. Trzy lata później ukończył jako jedyny nie japończyk.

Po tym okresie Nicholas zaczął odnisić sukcesy na turniejach karate kyokushin. Wielokrotnie triumfował na Mistrzostwach Europy, dwukrotnie zajął 5 miejsce na Mistrzostwach Świata – w 1995 przegrał z Francisco Filho a cztery lata później z Aleksandrem Pichkunovem.

Po tych sukcesach w Kyokushin został zaproszony do startów w K-1. Zadebiutował podczas K-1 Dream ’98 walką z niemieckim kickboxerem Stefanem Leko. Jego dotychczasowym największym sukcesem było zwycięstwo w Grand Prix Japonii w 2001 roku. Podczas sylwestrowej gali K-1 został znokautowany przez holendra Badr Hari. Po tej walce odniósł jeszcze pięć porażek pod rząd. Mimo to nie poddał się i powrócił w wspaniałym stylu podczas gali K-1 Premium 2007 Dynamite pokonując koreańczyka Kim Young-Hyun przez KO.

KRAJ: DANIA
FILIA: HONBU
FUNKCJA: Instruktor
DATA URODZENIA: 23 Styczeń, 1973
WZROST: 180cm
WAGA: 95kg
TYTUŁY:
„6 World Tournament” 5 miejsce
„World Weight Category ’97″ w wadze ciężkiej zajął 3 miejsce
„26 All Japan” w najlepszej 16
„11 All Japan Weight Category” w wadze ciężkiej zajął 3 miejsce
„’95 European” zwycięzca w wadze ciężkiej
WAZA: Kakato otoshi

Andy Hug – „Samuraj z niebieskimi oczami”

andy_hug

Urodził się 7 września 1964 roku w małej wiosce – Wohlen w Szwajcarii. Ponieważ jego matka nie mogła się nim opiekować został oddany do adopcji. Andy swoje pierwsze lata życia spędził w sierocińcu. Dopiero w wieku trzech lat, ponownie zajęła się jego wychowaniem babcia.

Sytuacja rodzinna Andy’ego powodowała, że w szkole kpiono i znęcano się nad nim. Kiedy przyjaciel zaprowadził go do lokalnego Dojo Karate (Andy miał wtedy 10 lat), zaczął trenować głównie po to, aby się zrewanżować. Andy szybko stał się tak dobrym zawodnikiem, że Szwajcarska Federacja Karate nagięła zasady, by umożliwić sensacyjnemu nastolatkowi występ z dorosłymi w otwartych Mistrzostwach Szwajcarii, które wygrał w dość łatwy sposób!

W Japonii walczył po raz pierwszy, kiedy miał tylko 19 lat, były to III Otwarte Mistrzostwa Świata w 1983 roku. Jako nowicjusz i młody talent, zachwycił cały świat swoimi umiejętnościami i techniką. Cztery lata później, w IV mistrzostwach Świata, Andy dostał się do finału, pokonując z łatwością takich zawodników jak Masuda z Japonii, czy Adamir da Costa z Brazylii, którzy obaj przeszli później ostateczny test Karate Kyokushin – 100 men kumite.

Finał IV Mistrzostw Świata był pojedynkiem dwóch najlepszych techników w historii Kyokushin: Matsui oraz Andy’ego. Był to pierwszy raz, kiedy ktoś spoza Japonii dostał się do finału. Do dzisiejszego dnia karatecy oraz miłośnicy walki z całego świata rozmawiają o wielkim finale i o jego wyniku. Ale bez względu na wynik, Andy otworzył nową erę dla europejskich i zachodnich zawodników oraz pokazał światu, że dzięki ciężkiemu treningowi i talentowi każdy może zostać mistrzem. Dla wielu ludzi, to Andy był prawdziwym zwycięzcą tego finału i to on powinien wygrać IV Mistrzostwa Świata.

Rok później, 17 września 1988 roku, zostały zorganizowane specjalne zawody Karate Kyokushin w Sursee w Szwajcarii. Był to 1st International Super-Cup, który został zorganizowany przez Szwajcarską Federację Karate. W zawodach tych walczyli zawodnicy, między innymi z Japonii, Wielkiej Brytanii, Holandii, Węgier, Niemiec i Hiszpanii. W półfinale Andy pokonał Siegfrieda Elsona z Holandii. W finale zmierzył się z przyszłym Mistrzem Świata – Kenji Midorim. Z pewnością była to najbardziej porywająca walka wieczoru. Po dwóch dogrywkach, Andy Hug został ogłoszony zwycięzcą tego pojedynku oraz całego turnieju.

W 1989 roku Andy Hug został po raz drugi Mistrzem Europy w kategorii ciężkiej. Andy był wspaniałym zawodnikiem, tak popularnym, że jeździł po krajach całej Europy, jako specjalny gość – instruktor na obozach letnich Kyokushin Karate gdzie nauczał karate kontaktowego. Przed opuszczeniem Karate Kyokushin w 1992, by walczyć dla Seidokaikan Karate oraz
w K-1, walczył z najlepszymi zawodnikami i największymi nazwiskami w historii Karate Kyokushin, przegrał w niewielu walkach. Dla wielu ćwiczących Kyokushin nadal pozostaje idolem – jako prawdziwy mistrz.

W tym samym roku, w którym Andy odszedł z organizacji Kyokushin, został Mistrzem Świata w Seido Karate, wygrywając w finale z Taiei Kin przez decyzję sędziów (5-0). Rok później, w 1993, po raz kolejny dotarł do finału, pokonując między innymi legendarnego Nabukai Kakude przez TKO w jednej z wczesnych rund. W finale Hug zmierzył się z japońskim Mistrzem Masaaki Satake. Od samego początku do końca kontrolował walkę! Andy trafił nawet Satake w twarz swoim słynnym oroshi keage, tak mocno, że Satake upadł. Jednak walcząc z japońskim bohaterem narodowym, walczył z nierównymi szansami i przegrał ten finał przez tameshiwari po trzech dogrywkach. Ale za to zdobył serca Japończyków otrzymując przydomek – Samuraj z niebieskimi oczami.

W tym samym 1993 roku Andy Hug rozpoczął swoją karierę w K-1. 5 listopada 1993 roku, Andy zadebiutował w K-1 przeciwko Rujii Murakami, z którym wygrał przez TKO w pierwszej rundzie, nokautując go trzykrotnie w ciągu 50 sekund. Andy został supergwiazdą od Hokkaido po Okinawę. Ale nie tylko dzięki oroshi keage, super sile i wysublimowanej technice podbił serca ludzi. To jego duch walki i ciepło powodowało tak głęboki respekt jego rywali jak i głęboką miłość jego fanów.

W Japonii Andy Hug zdobył tytuł Samuraja, który jest ogromnym zaszczytem. Kancho Ishii, szef K-1 w Japonii mówił: „Powód, dla którego ludzie w Japonii lubią Andy’ego tak bardzo jest taki, że posiada on coś, co Japończycy szanują: wielkie serce, wielkoduszność, siłę i wolę z żelaza.”

Kiedy Andy Hug był małym chłopcem, zainspirował go film, „Rocky”, to aby trenować z pasją, by zostać Mistrzem Świata. Andy został mistrzem – wiele razy. Podbił świat walcząc w Kyokushin i Seidokaikan. W 1996 roku determinacja Andy Huga przyniosła mu tytuł najlepszego zawodnika świata w sztukach walki. Ale zanim Andy został zwycięzcą K-1 w 1996 i finalistą w 1997 i 1998, zdobył także tytuły: UKF World Super Heavyweight Champion, WMTC World Super Heavyweight Champion, WKA World & European Muay Thai Super & Heavyweight Champion.

Ostatnie swoje lata spędził w Japonii, jednak pomimo tego, że nie mieszkał w Szwajcarii, wciąż był najpopularniejszym sportowcem w tym kraju, który kochał bardzo mocno. Raz w roku walczył w wieczorze K-1 w Zurychu, w latach 1995-2000. W Zurychu nigdy nie przegrał walki, pomimo tego, że walczył z najlepszymi zawodnikami w historii K-1, takimi jak: dwukrotny zwycięzca K-1 Grand prix – Peter Aerts, słynny Mike Bernanro z RPA, Mirko „CroCop” Filipovic i Stefan Leko. Andy Hug zdobył przydomek „Ironman” – „Człowiek z żelaza”, nadany mu przez jego przeciwników, ponieważ zawsze atakował i szedł naprzód, runda po rundzie i nigdy nie poddawał się, ani nie zwalniał podczas walki.
Na przełomie lipca i sierpnia 2000 roku, Andy był w domu w Szwajcarii, aby odwiedzić żonę – Ilone Hug, z którą rozwiódł się miesiąc wcześniej i swego pięcioletniego syna Seya Hug. Nie czuł się w 100% dobrze i dlatego udał się na badania do szpitala. Narzekał na częste ataki gorączki i ciężkie krwotoki z nosa, jednak nie było żadnych śladów choroby. Pomimo rad lekarzy, postanowił wrócić do Japonii 14 sierpnia. Nawet podczas pobytu na lotnisku miał ciężki krwotok z nosa, jednak był zdecydowany powrócić do Japonii, aby wziąć udział w turnieju K-1 Grand Prix 2000 w Fukuoce. Menadżer Andy’ego również próbował wyperswadować mu tę podróż, jednak to mu się nie udało. Andy nigdy więcej nie powrócił do Szwajcarii.

Był w Japonii, kiedy zemdlał i został przewieziony do Nippon Medical School Hospital na dalsze badania medyczne. Prywatny lekarz Andy’ego odkrył narastającego guza po lewej stronie szyi i wtedy właśnie lekarze zorientowali się, że Andy jest chory na Leukemie. Leczenie rozpoczęto natychmiast, włączając chemioterapię. Wiedział, że jest poważnie chory. Skontaktował się ze swoją żoną Iloną telefonicznie, aby powiedzieć jej o chorobie. Powiedział wówczas, że nie wróci do Szwajcarii i że zostanie w Japonii – „Japonia jest moim domem i tutaj zostanę, aby walczyć z chorobą.”
Lekarze ostrzegali Andy’ego, że od kiedy cierpi na serce i problemy z ciśnieniem, chemioterapia może doszczętnie zniszczyć jego organizm. Miał łzy w oczach, kiedy lekarze stawiali diagnozę, jednak nadal był tak oddany sztukom walki i fanom, że poprosił o wywiad, aby mógł powiedzieć wszystkim o swej chorobie. Jednak lekarze nie zgodzili się na to.
21 sierpnia o 9.00 Kancho Ishii odwiedził Andy’ego w Nippon Medical School Hospital. Kancho powiedział później, że rozmawiali o turnieju K-1 w Jokohamie, który odbył się 20 sierpnia, wygranym przez przyjaciela Andy’ego – Francisco Filho. Andy powiedział również, Ishii’emu, że gdyby miał umrzeć wkrótce, to chciałby, aby stało się to w Japonii.

Andy napisał list do swoich fanów: „Myślę, że będziecie wstrząśnięci, kiedy usłyszycie o moim stanie zdrowia. Kiedy lekarze powiedzieli mi o tym, był to szok również dla mnie. Jednak chcę poinformować Was o moim stanie zdrowia, żebyśmy mogli razem walczyć przeciwko tej chorobie. Ta choroba to najcięższy ze wszystkich moich przeciwników. Niestety nie będę mógł walczyć w turnieju w październiku. Będę walczył z chorobą w Japonii i pewnego dnia znów pojawię się wśród Was. Trzymajcie się. Pozdrawiam – Andy Hug”

Ten list był ostatnią wiadomością dla fanów od Andy’ego. Kancho Ishii powiedział również, że ostatnimi słowami, jakie wypowiedział do niego Andy były: „Kocham Cię…” A Ishii odpowiedział: „Wiem, Andy-san”

W czwartek 24 sierpnia o 18:21 Andy Hug zmarł w wieku 36 lat. Jego serce zatrzymało się trzykrotnie, jednak lekarzom jakimś cudem udało się przywrócić puls. Za czwartym razem lekarze nie próbowali więcej przywracać Andy’ego do życia i pozwolili mu umrzeć w spokoju. Walka skończyła się, kiedy lekarze przerwali reanimację.

Słynny holenderski zawodnik K-1 Peter Aerts również w tym czasie leczył kontuzję w Nippon Medical School Hospital. Peter Aerts zemdlał i płakał przez ponad dwie godziny, kiedy dowiedział się, że Andy odszedł. Peter Aerts rozmawiał z dziennikarzami na żywo w narodowej telewizji zaledwie godzinę po tym jak ogłoszono śmierć Andy’ego. Obiecał światu, że będzie walczył dla Andy’ego, gdyż był jego bliskim przyjacielem, w zawodach K-1 Grand Prix 10 grudnia 2000. O 20:45 grupa kilku lekarzy, którzy leczyli Andy’ego oraz kancho Ishii, wzięli udział w konferencji prasowej, która trwała godzinę w Nippon Hospital. Około 21:45 Francisco Filho przyszedł z kondolencjami. Po około 40 minutach, Filho opuścił szpital nie mówiąc ani słowa do dziennikarzy, z czerwonymi, mokrymi od łez oczami.

Pogrzeb odbył się w Świątyni Yoshifuku. Ponad 12,500 ludzi przyszło złożyć mu ostatni hołd.

Żona Andy’ego, Ilona Hug przemawiała dla niego oraz dla 800 specjalnie zaproszonych gości, na ceremonii pogrzebowej, trzymając w rękach portret uśmiechniętego Andy’ego. Na ceremonii byli między innymi obecni: rodzina i przyjaciele Andy’ego, Prezydent Szwajcarii, Kancho Ishii, Kancho Matsui, Kenji Midori, Hajime Kazumi, Masuda, Nicholas Pettas i Francisco Filho.

Ludzie byli wzruszeni, kiedy Francisco Filho, Nicholas Pettas, Nobukakai Kakuda, Sasaki i inni wybrani zawodnicy sztuk walki nieśli trumnę Andy’ego, a osoba zapowiadająca oficjalnie w K-1 mówiła przez łzy: „W czerwonym narożniku, 180 cm, 97.7 kg, były mistrz K-1 Grand Prix; Ann Deeee Hu-uug”. W tym samym czasie słuchali utworu „We will rock you”, przy którym przez lata Andy Hug wychodził na ring.

Andy Hug przygotowywał się do startu w K-1 Grand Prix Finals w grudniu 2000 roku i planował pożegnalną walkę na ringu w Japonii, w niedalekiej przyszłości, po K-1 Grand Prix Finals. Andy miał nadzieję rozpocząć karierę filmową, jednak jego ostatnie marzenie nigdy się nie spełniło.

Andy Hug:
K-1 World GP 1998 – 2 miejsce
K-1 World GP 1997 – 2 miejsce
K-1 World GP 1996 – 1 miejsce
mistrzostwo świata WMTC ’96 w wadze superciężkiej
mistrzostwo świata UKF w wadze superciężkiej
mistrzostwo świata WKA w wadze superciężkiej
Karate World Cup ’93 – 2 miejsce
Karate World Cup ’92 – 1 miejsce
Mistrzostwa Europy Kyokushin ’99 – 1 miejsce
International Super-Cup ’88 – 1 miejsce
IV Mistrzostwa Świata Kyokushin ’87 – 2 miejsce
Mistrzostwa Europy Kyokushin ’87 – 2 miejsce
Mistrzostwa Europy Kyokushin ’85 – 1 miejsce
Ibutsu Cup – 1 miejsce (1983, 1985, 1989)